Εντύπωση έχει προκαλέσει το γεγονός ότι το τελευταίο διάστημα οι τοποθετήσεις κυβερνητικών στελεχών, στελεχών της Ν.Δ, και ενίοτε και της αντιπολίτευσης περιστρέφονται γύρω από το «πώς θα το πάρει η νεολαία αυτό που κάνουμε;», ή «τί θα σκεφτεί η νεολαία για αυτό που λέμε;»...
Από τις δημοσκοπήσεις φαίνεται ξεκάθαρα ότι στην Ελλάδα δεν έχουμε κρίση του δικομματισμού, κατά τη γνώμη μου, αλλά κυρίως της μονόχνωτης πολιτικής και διαχειριστικής ευθυγράμμισης με τη διεθνή νεοφιλελεύθερη πραγματικότητα, πολιτική που ακολουθήθηκε φανατικά τα τελευταία 15 χρόνια (από Σημίτη εποχή, ίσως και λίγο νωρίτερα) και έχει δίχως αντίρρηση πληγώσει τον μισθωτό και όλες τις χαμηλού και μέσου εισοδήματος πληθυσμιακές ομάδες.
Με άλλα λόγια οι κομπίνες, τα σκάνδαλα, το ξεπούλημα δημοσίων οργανισμών, η σπατάλη του χρήματος του εργαζόμενου για την υποβοήθηση των ντόπιων επιχειρηματικών συμφερόντων και ο υπερπλουτισμός των τραπεζών είναι τα επιμέρους ζητήματα τα οποία ναι μεν καταδεικνύουν ένα πολιτειακό τέλμα, όσον αφορά τους εκπροσώπους του λαού. Τονίζουν, όμως, και τις συνέπεις της κρατούσας πολιτικής που αναγάγει την Αγορά και τους νόμους της πάνω από κάθε άλλη ανθρώπινη ή κοινωνική αξίωση ενώ αποκαλεί τους διαφωνούντες «οπισθοδρομικούς», «νοσταλγούς άλλων εποχών» και «αλαλαζουσα μειοψηφία». Συνεπώς, ο κόσμος κατακρίνει την πολιτική, κυρίως, και σε δεύτερο βαθμό τα πρόσωπα, τα κόμματα και τις ευθύνες τους.
Η νεολαία δίνει το σύνθημα στη ρευστότητα που παρατηρείται στην πολιτική τοποθετηση των Ελλήνων. Λέγοντας νεολαία δεν εννοουνται μόνο οι εικοσάρηδες αλλά γενικότερα οι νέοι άνθρωποι οι οποίοι παλεύουν να στηριχθούν στις δυνάμεις τους, σε επαγγελματικό, κοινωνικό και προσωπικό επίπεδο. (περισσότερα…)
Στη Γαλαρια 